Jullie zijn verdomme lieve, zorgzame mensen geworden door mij..!
Ja, dit had ik altijd al willen zeggen.. Sinds mijn psychosen..
Nee, geen verwijt of mening.. Ja gewoon een ondervinding, dat ik allang al had moeten maken..
JA, Ik wil daar credits voor.. eer.. aan mij...

Ik stonk, zo hard.. Ik was zo aanwezig, omdat ik in en uit bezit ben gegaan.
Ik was getekend, en besmet.. met hen, de feest-gangers.. Ik dreef en streef naar hen, mijn groep.. de jongens.
Echter minder bedeeld als hun in de sociale en veilige sferen.. vertrouwen baseerde ik, het op.
Een stuk- tuig, met een groot hart dat zijn leven vond met samenhorige sporadische gesprekken en momenten van gezien worden.

Ik was gewoon de jongste.. minst ervarene in opzicht tot hen.
Ik had geen idee; hoe erg dat kleine 2-3 jaar verschil zou tellen in verloop van de banden dat we deelde.
Er is geen kwaad bloed jegens hen. Ik voel me niet bedreigt, maar ik voel me wel verantwoordelijk over hoe hun leven zich voort beweegt en baant in de zin van stemmen horen..
Ik mag dan misschien een beetje getikt zijn geweest in hoe ik deed.. enkel en alleen deze jaren minder aan hun jaren was de druppel.. als je 17 bent en omgaat met 20 jarige telt dat heel veel, helemaal als de groep zo dik is als we waren.

Ik mis ze, enorm hoor. Ik kan haast niet geloven dat wat er gebeurd is. Ik hoopte en dacht mijn hele leven met hen te delen. Toen ik eenmaal gek was geworden en kapot gemaakt was van binnen ''dood van binnen'' ben ik achteruit gegaan. Ik heb dus een dubbele achterstand gehad een aantal jaren. Zowel in opzicht van leeftijd, als in opzicht van een leven zoals bovenstaande geschreven is als psychische- gestoorde- klappen van de molen. ''De gek'' met zijn ''psychotische'' abnormale gedrag.

Zo zijn ze.. mensen functioneren simpelweg zo. Ik zat er extra knetter en gestoord bij, dat na mijn 1e psychose. Ik was 5 maande psychotisch en raar aan het doen en daarna 2 maanden opgenomen geweest. Ik had mijn eerste feestje, gemist, sinds het begin van mijn vriendschap. Ik was een week later, nadat ik de opname uit kwam weer terug bij ze.

2 jaar heb ik rond gespookt, tussen hun oren. waar zij extra nuchtere- hollanders waren was ik als gestoorde-gek dat zijn label had, maar waar niemand verstand van had. Daarom werd ik systematisch uitgebannen en punt van irritatie en beschuldiging gemaakt. Misschien, omdat ik de rol van jongste al had, dat het de kans schoon zag om in te grijpen en mij als afleidend- zwart- schaap te gebruiken..

Ik had meer liefde en betekende meer voor mij dan dat zij voor mij hadden.. Zij zochten steun aan elkaar waar ik eigenlijk nog bij naast zat ook. Niemand stak een vinger uit. Naja, misschien soort van, maar vele lieten me in de koude kleren staan. Ik werd de gek. Ik had al een gekke vertoning met me rode haar. Mijn vader overleed en ik werd geinstatunioneerd.. vast, zonder vader en een gebroken mens achter gelaten op de koude grond.

Ik was geen moeilijk mens voor ze, ik was gewoon ''daar'' in het moment, aan het wegdromen van geluk en levenslust.. Ik wilde gewoon chillen. ik wilde samen zijn, voelde me loyaal en begreep het leven zoals het hoort, vond ik. Totdat ik te ver ging met gebruiken. Ik werd verslaafd aan hasj. Ik had geen tijd en ruimte meer voor ze. en ik had het boek ''gesloten'' totdat ik dus schizofreen werd, 5 jaar geleden..

Ik werd van een gebouw geteleporteerd en al de banden dat ik had met ze heb ik weer opnieuw leven in geblazen uit complete ravage en ellende van de klappen dat ik had gekregen, psychisch.. Dit was mijn fout. Ik had ze nooit meer moeten oproepen, uit zielig doenerij. Dat is wat ik wel wil terugnemen, want ik begon afhankelijk te worden. Waar zij al 7/9 jaar mij aan het ''haten'' waren. uit zorgen,, dat snapik .. maar ik wilde mijn ziekte beeld niet erkennen.

Het stigma was wel me niet duidelijk, ik wilde wel het leuke, maar de moelijkheden ging ik uit de weg. Ik kan me niet voorstellen hoe dat is geweest voor ze, hoe ik mijn leven bleef verkloten met drugs en drank, vrouwen enzo.. Er waren wel uitingen van zorg en liefde, maar ik kon niet stoppen. Ik was vastberaden dat er niks fout kon gaan en ik was simpelweg een feest- beest. Ik ging de fout in en dat snap ik.

Mijn vrienden en relaties hield ik geheim en iedereen was achterdochtig en ze voelde steeds minder voor me. schaars.. buitte ik ze allemaal in en uit me alsof ik er nog bij hoorde. ik kwam de realiteit niet onder ogen. Ik durfde niks en voelde me aan de kant gezet als een opgebruikte water pijp. Ik kon de waarheid niet geloven.

Nu achteraf gezien ben ik enorm blij en verheugd geweest dit allemaal ter inzage van mezelf over te kunnen praten..

Ik speelde met ze. Niet om mis bruik te maken, maar omdat ik er wilde zijn. Omdat ik bang was alleen te staan. ik voelde me thuis en ze waren haast familie voor me. Ik was stil, ingetogen binne vetter en stopte alles weg, omdat ik vond dat dat mijn leven was. met dit gezegd te hebben denk ik dat ik veelste veel druk op ze legde. niet zo zeer om er beter van te worden. maar simpelweg omdat ik van ze hield en alles wat mooi en leuk is dat ik niet kon geloven onderogen komen dat het echt klaar was met chillen.

Langzaam maar zeker brokkelde mijn hele wereld af. Ik keek overal tegenop en ben zwaar depressief, passief aggresief aan het praten. ik voel me niet goed..

Ik doe me best. Maar, ik bak er niks van. Ik hield van ze. ik zou graag eens willen praten met ze over hoe zij het ervaren hebben. Ik voel me een nieuw mens, ik ben de hel en terug in en uit gegaan maar het blijft iedere dag een sleur, zonder mijn vrienden.. vader.. Ik had veel steun maar ik wist me geen raad ermee. Ik dacht niet na, om even naar ze toe te lopen. Dat had ik nooit, dat hoefte nooit.

Maar nu ben ik 32 en 10 jaar een stigmatisch label als schizo.. en ik zou als het even kon gewoon ''praten'' over gevoelens in plaats van ze verstoppen met drugs enzo. Ze waren er altijd, ik snap wel dat we jonger waren, maar dat bedoel ik dus, omdat ik de jongste was en mij zo stoer, cool, gaaf vond. Dat is allemaal verledentijd. Ik ben een gebroken mens. Ik zou het liefst een potje huilen.. aandacht is me schaars geworden. Iedereen vecht tegen me waar ik gewoon wil praten. alsof ik een bokszak ben..

Ik ben wel eens emotioneel tegenwoordig. Veel verdriet, vaak boos. angstig.. of blij als het even kan. Ik had nooit gedacht ooit iemand vast te houden en gewoon huilen zou.. ik had het nog gedaan ook. gewoon. zomaar. ik voel me vrijwel de heledag kut.
Ik ben jong en dom, ik heb nog veel te leren. maar het is me teveel aan het worden.