1

2

De omgeving waar ik in zit met de personen en hun ideeën.

Deze is nog het gevaarlijkst voor me.

Ik meen het. Ik loop reëel gevaar, door surreële gedachten over mij.

De verplegers willen me allemaal kwijt.

Ze zien mij niet voor wie ik ben.

Denk jullie is in, hoe zou een macht als deze zijn kracht toepassen als dusdanig dat het zo tegen in gegaan en geprotesteerd word mits deze filmpjes en teksten?

Ik denk dat je 1^e ingeving het belangrijkst is.

Hij doet er alles aan, mij voor gek te zetten en simpel weg  met de regels van de sterkste te laten leven in mijn eigen te-huis zoals ik het noem/

Deze omgeving, opname is er al zoveel gebeurd door toe doen. Van de stem.

Ik schrijf dit te laat, want ze haten me. Terwijl ze mij niet kennen, want dat doet de stem dus.

Ik ben gewoon tegen ze aan het pleiten en voor jullie.

Misschien een stukje overlevingsdrang van me. Ik ben een groepsmens, net als jullie. We willen erbij horen, aandacht wel of niet. Er is altijd keuze, maar voor dit wezen is de ultieme uitkomst, dat ik, bij deze mensen door hen word gepest of onklaargemaakt of minderwaardig en onderuit diend te worden. Ik voel me als een rat gevangen.

Zij hebben macht en ik ben normaal, maar ze weten het geen eens hoe ik normaal ben. Sommige van jullie zullen bekend zijn met mij. Ik laat er geen gras over groeien. Ik heb lef en ik weet wat ik moet doen, voor wie en wat ik in geloof. Altijd daar. Daar word misbruik van gemaakt. Ik toon zelfvertrouwen en neem initiatief om voor mijzelf op te komen en toch voor hen te zorgen.

Ik ken hen, wel denk ik maar ik trek gewoon aan de noodrem, de grens dat ik trek, want eigenlijk; als je kort door te bocht kijkt naar me posts en geloof dat ik erop na houd van stemmen is er niks dat je eraan kan doen.. Het gebeurd, en dit is een oorzaak met gevolg, omdat zij nou eenmaal vanuit hun functie, tevens opgeleid zijn om in te grijpen.

Simpel voorbeeld: ‘’Hoi, ik word gek van je, wil je alsjeblieft normaal doen?’’ Nja als ik dat zou zeggen, zijn zij bevoegd om mij naar me kamer te sturen en mij op te sluiten. ‘’Dag Bas, ga maar naar je kamer, je krijgt een time-out’’ zo word het meestal gedaan. Ze kunnen je maken of kraken, maar meestal hebben mensen in de psychiatrie zelf een steekje los.

Kijk, ik loop constant op mijn tenen.. bang om te ver te gaan, waar ik eigenlijk mijzelf wil kunnen uiten, laten zien in de schijn dat ik verdien. Het zijn vrij makkelijk geïmponeerde mensen. Er zit altijd iets achter, een mening of beroepsmatige theorieën dat ze sneaky op je los laten. Dit is kwalijk en ik voel me ook vaak onzeker en bang rond ze. De een zit een pizza naar binnen te werken en je pillen te geven en heeft totaal geen betrekking.

Sommige, als je een beetje gek word van alles, schelden je uit, vernederen je en zijn gewoon onbekwaam met macht. Ze kunnen er niet mee omgaan en dit vind ik niet erg, maar als deze persoon met ze diplomaatje ook nog eens zegt dat je naar je kamer moet omdat iets hen beledigd in hun geloofsovertuigingen en een bepaalde verwachtings patroon erop na houd, gaan ze oordelen, beschuldigen en raar doen.

Ik ben wel lang genoeg hier, om te kunnen inzien welke mensen er kundig mee om gaan. Welke verplegers ik kan aanspreken en een goed gesprek kan voeren. En ja ik zal je zeker niet verassen dat het, zoals ik begon.. Dat mijn stem, de touwtjes in handen neemt als het even verkeerd is.

Dan zet hij het mens, tegenover me tegen mij op, of hij zet mij tegen hem op of hij gaat simpelweg lol trappen, met de zielige situatie dat het zich voordoet, tot zijn grote genoegen. De stem, hebben ze allemaal; innerlijke stem, blabla. Dat is mijn stem, hij lacht erom als ik het even moeilijk heb en weer in een mini-K-hole komt boeit het hem geeneens.

Kijk, ik ben paranoïde schizofreen, eerlijk gezegd. Echter als ik dat niet was, zou ik hetzelfde geloven als dat hierboven staat. Voordat ik überhaupt wist dat ik dat was, had ik al deze gedachten. Ik merk het gewoon, hoe mensen me aankijken hun houding en hoe ze zich verwoorden. Ze zijn gewoon in bezit, vaak over en om mij.

Dit is minder erg dan dat ik denk zoals het kan zijn; want eigenlijk ben ik een beetje laat met dit begonnen. Ik krijg geen steun, ik word verzorgd en gezien als een probleem-cliënt dat terwijl in mij een hele lieve, zielige en blije jongen schuilt. De verpleging is gewoon zo; en ja eerlijk zal ik zijn, als ik misschien dusdanig veranderd ben dat dit is wat ik vind en hoe er op nakijk.

Maar goed, de verpleging en psychologen, psychiaters kennen mij allemaal. De verpleging is constant aan het wisselen; als ik iemand irritant vind (zzcp flex) verzorgers niet mag, komen ze juist vaker en als ze komen en ik mag ze zie ik ze niet meer. EN DAN MOET IK GELOVEN DAT IK PARANOIDE SCHIZFOREEN BEN. NEE DAT IS FOKKING HOE IK LEEF. Wauw. Dat had ik even nodig.

Dus ja, al met al, als ik naar deze opname kijk; ben ik eerlijk gezegd nog de gene dat het goed heeft ook. Ik ben idd, vaak aangepakt en ik heb gevochten met verplegers. Er is 2 keer aangifte tegen me gedaan. Dat vind ik vreselijk, ik bedoel het goed hoor. Maar ze zijn gewoon anders, misschien word ik ouder. Misschien ben ik wel oud nieuws. Ik zal het weten.

Maar ook, als vandaag; gisteren zei ik het eten is lekker. Vandaag dus, vette kut maaltijd, droge rijst en een kippen boutje of 2. Dat soort dingen gebeuren de hele dag. Ik zie mensen vaker langs lopen vanaf dezelfde plek. Gewoon mede-cliënten, mensen weten dingen van mij dat ik nooit gezegd heb. Er is soms wel een aanvaring, maar ik hoop op een beetje gerusttoestand en innerlijke rust te ervaren.

Kijk, het punt dat ik wil maken is, zij zitten tegenover me mij te bestuderen ofzo. En tegelijk zit ik met deze stem erbij. Dat is net zo kut, als je denkt, want dat is toch raar? De mensen dat stemmen horen, voelen zich misschien kut, lelijk en stom en springen, huilen en zingen om weg te gaan, een uitweg zoeken.

Het hele gegeven is wat ik deed, gewoon waar iedereen tegen me in gaat, hier maar wel de oplossing is, gewoon waar iedereen bij zit, te praten tegen de stem. ‘’Waarom doe je dit, stem?’’ Zo zat ik gewoon bij gesprekken, en ik vertelde het de verpleging ook, waarom ik dat doe, op een normale manier. Maar ja, zo blijf je dus hier, in opnames..

Ik heb wel eens gedachten, dat op foute manier te doen.. Dus te zeggen; ‘’ja ik hoor geen stemmen meer. Ik ben klaar om weg te gaan.’’ En dit spoort de stem aan. Maar eerlijk gezegd betreft de stem is dat wel, wat hij beloont.. Terwijl ik juist, omdat hij dit ‘’goeie’’ gedrag tegen werkt en ‘’slechte’’ gedrag aanspoort. Dat vind ik een stukje onkunde uit ellende van de stem.

Maar wat ik nu vertel, zeg dit is voor mij en ik denk menig stemmen-hoorder een flinke openbaring en een goed stapje de goede richting op. Ik vind de stem, vreselijk een horror show en ik zou vaak liever dood willen.. Alleen maar, 70% van de wereld-bevolking hoort stemmen begreep ik. Dus, ja. Deze stem valt mee te praten. En dat doe ik ook, dit ga ik ook weer doen, vooral in gesprekken met de psychologen.

Ik voel geen druk, of moeten of crisis dusdanig dat ik bang ben om af te gaan daar ben ik wel voorbij geëvolueerd, dat is mijn kracht, schijt aan andere en je leven helemaal gestoord maken, gekker dan gek om die stem te laten zien wat wel kan en wat niet kan. Het is een dagelijkse strijd. Dit typ ik gewoon terwijl hij met me mee kijkt en het is de heletijd stil. Toen ik dit ‘’Dit typ ik gewoon terwijl hij met me mee kijkt’’ hierboven typte, moest hij lachen.

Ja. Dat bovenste stukje, was wat ik huiverig over ben, maar wat ik wil zeggen is dat het anders kan en dat het anders MOET, zelfs .. Deze ziekte, zoals ik leef is een weerspiegeling van de wereld-orde, de machtige vullen hun zakken en de arme kauwen op brokken.

Soms heb ik wel eens wanen, dat ik dit doe met een groter doel, een geheel waar ik weinig tot geen inzicht in krijg; maar dat ik moet bewandelen om er toe te doen. Het is misschien een stukje uitstel van executie, of ik ben een heilig-man dat dat, zo doet. Maar er is een lotsbestemming en ik ben er nog dus dat is mijn gedoe, om genoegen te krijgen.